Mela Muter (1876 Warszawa - 1967 Paryż), Awinion, Kościół Saint-Agricole, 1935 r.

olej, płyta, 50 × 61 cm
sygn. l. d.: „Muter” (zatarta)

na odwrocie napis ołówkiem: „Avignon St Agricole”, nalepki z: 1) Galerii Gmurzynska w Kolonii, 2) Galerii Bargera w Kolonii, 3) Galerii Maxwell w San Francisco

Pochodzenie:
– kolekcja prywatna, Polska;
– Galerie Bargera-Gmurzynska, Kolonia

Wystawiany:
– „Mela Muter: First One Man Exhibition in America of an Illustrious French Painter”, Maxwell Galleries, San Francisco, 5 lipca – 6 sierpnia 1966;
– „Mela Muter 1876–1967. Retrospektiv-Ausstellung”, Galerie Gmurzynska, Kolonia, 1967


„Mela Muter wspaniale przysłużyła się malarstwu polskiemu, poprzez najbardziej świadome, jak tylko można sobie wyobrazić, potwierdzenie swojej własnej osobowości „ […] Była przede wszystkim jedną z tych silnych indywidualności, jednym z najznakomitszych odkrywców sztuki narodowej. Jedynie temu właśnie zawdzięcza, że zalicza się ją do „École de Paris”.
Dzięki Francji stała się równocześnie wybitną przedstawicielką „Art vivant” i wielkim polskim malarzem [...]. A. Salmon, „Le peinture de Mela Muter”, „Pologne Litt&aire” 1933, nr 87, s. 5 (tłum. z francuskiego – B. Nawrocki)

Dla Meli Muter zarówno pejzaże z doliny Rodanu, jak i Villeneuve-lès-Avignon czy sam Awinion stanowiły niezaprzeczalne źródło natchnienia. Już same widoki na zabudowania miejskie z pobliskich wzgórz, jak i malownicze uliczki, czy jego zabytki wielokrotnie pojawiały się w skąpanych nasyconymi barwami obrazach artystki. Mury XIV-wiecznego Fortu Świętego Andrzeja, Bazylika Św. Piotra, Kościół Saint-Didier – to jedne z najczęściej pojawiających się historycznych budynków Awinionu w twórczości Melanii. Do tego zestawienia dołącza również Kościół Saint-Agricole, czego przykładem jest zamieszczony w ofercie aukcyjnej obraz. Kompozycja przedstawia masywną bryłę budynku ujętą w oszczędnej, przygaszonej palecie barw. Wyjątkowym walorem pracy jest wprowadzenie do kompozycji elementu sztafażu, w postaci kobiety na schodach. Obok bardzo ekspresyjnej, fakturowej powierzchni, poprzez użycie przez artystkę impastu, charakterystyczną cechą jej malarstwa jest również wykorzystanie ciasnego kadru.