Wille M, Pomimo jej doskonałości, 2021-2024

pocztówka, nici, 10,5 x 15 cm

„Pocztówki z Ojczyzny” to kolekcja pocztówek zakupionych w kioskach „Belsoyuzpechat” lub państwowych urzędach pocztowych w latach 2021-2023, uzupełnionych o haft.
Ta seria stanowi zarówno kolekcję, jak i dziennik. Autorka wyszywa krótkie komunikaty dla nieznanego adresata na odwrocie pocztówek, w miejscu przeznaczonym na wiadomość.
Artystka korzysta z fragmentów wywiadów, krótkich raportów białoruskich organów ścigania i mediów państwowych. Haft, postrzegany w patriarchalnym środowisku jako nieszkodliwa, cicha domowa rozrywka kobiet, okazuje się być medium politycznym w dziedzinie korespondencji. Monotonna praca haftu przekształca się w akt cenzurowania władz, które pozbawiają jednostki praw.
Napisy wykonane grubym czarnym ściegiem, celowo nie pasują do pocztówek - z pozoru miłych, biurokratycznych oświadczeń, tworzą się ciemne guzy pośród wiosennych kwiatów na Dzień Kobiet lub złotych balonów na Sylwestra.
„Pocztówki z Ojczyzny” nie mają adresata. Ci, do których są przeznaczone, ich nie przeczytają.
Nie jest bezpieczne mówić lub pisać cokolwiek. Dlatego mówię tylko we frazach, które już zostały wypowiedziane przez urzędników rządowych w ramach danego projektu. Są to słowa, które zostały już "autoryzowane".
Znane powiedzenie L. Wittgensteina „O czym nie można mówić, o tym należy milczeć” przestaje być transformowane w logiczne i językowe rozbieżności między strukturami językowymi a światem, a staje się całkowitą niemożnością mówienia w języku..."
Anna Karpenko

"Series of objects “Postcards from Homeland” is a collection of postcards purchased at Belsoyuzpechat kiosks or state post offices during the years 2021 - 2023 completed with embroidery.
This series is both a collection and a diary. She embroider short communiques for an unknown addressee on the back side of postcards in the field for a message.
The artist uses fragments of interviews, brief reports of Belarusian law enforcement agencies and state media. Embroidery, perceived within the patriarchal environment as a harmless silent women's domestic leisure activity, turns out to be a political medium in the field of correspondence. Monotonous embroidery transforms into an act of censoring authorities who disenfranchise individuals.
Written in stitches with coarse black threads, deliberately mismatched for greeting cards, the pointless bureaucratic statements form dark swellings among spring flowers for March 8 or golden New Year's Eve balloons.
"Postcards from Homeland" have no addressee. Those to whom they are intended will not read them.
It is not safe to say or write whatever you want. That is why she speaks only in phrases that have already been said by government officials in this project. The words, that have been "authorized".
A famous maxim of L. Wittgenstein "Whereof one cannot speak, thereof one must be silent1" is no longer transformed into a logical and linguistic discrepancy between language structures and the world they describe, but into a total impossibility to speak in the linguistic..."
Anna Karpenko