Franciszek Starowieyski (1930 - 2009), Alegoria A.B.C., 1986

olej, węgiel, kreda, płótno, 195 x 295 cm, sygnowany i opisany p. bok [monogram wiązany]: 'FBS 1986' | l'Allegorie de la A.B.C.| POSPOLITOŚĆ PRZERAŻONA WIECZNYM NIEBYTEM'

WYSTAWIANY:
- Franciszek Starowieyski (1930 – 2009). Przyjaźnie paryskie 1683 - 1693. Kolekcja A. i N. Avila, Państwowa Galeria Sztuki, 16.04 – 15.06.2014
LITERATURA:
- Franciszek Starowieyski (1930 – 2009). Przyjaźnie paryskie 1683 - 1693. Kolekcja A. i N. Avila, Państwowa Galeria Sztuki 2014, s. 32

Pochodził ze szlacheckiej rodziny, pieczętującej się herbem Biberstein. Studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Wojciecha Weissa i Adama Marczyńskiego (1949-52), a następnie w ASP w Warszawie w pracowni Michała Byliny, gdzie uzyskał dyplom w 1955 roku.
Grafik, malarz i scenograf, autor licznych plakatów teatralnych i filmowych; kolekcjoner, miłośnik baroku, erudyta. Był jedną z najbardziej wyrazistych postaci polskiej sztuki współczesnej, a jednocześnie artystą osobnym, nieprzynależącym do żadnej grupy artystycznej. Pomysłodawca i realizator spektakli Teatru Rysowania, w czasie, których na oczach publiczności powstawały wielkoformatowe kompozycje. Wypracował swój własny surrealistyczno – groteskowy język wypowiedzi artystycznej, charakteryzujący się barokową wybujałością form, bogatą symboliką, niezwykłym rozmachem i zmysłowością. W swojej twórczości pragnął mówić o sekretnych dążeniach człowieka, jego tajemnych marzeniach, a określał ją mianem eternofugizmu – ucieczki ku wieczności. Zafascynowany epoką baroku datował swoje prace 300 lat wstecz. Był pierwszym Polakiem, który miał indywidualną wystawę w Museum of Modern Art w Nowym Jorku w 1985 roku.