sygn. p.g. pionowo wzdłuż krawędzi kompozycji: WARSZAWA. E. MARKOWSKI
Inspiracją do powstania obrazu był koncert króla muzyki pop Michaela Jacksona, który odbył się 20 września 1996 na lotnisku Bemowo w Warszawie. Był to jeden z pierwszych w Polsce koncertów na tak wielką skalę.
Typową dla siebie kompozycję opatrzył artysta cytatem z Marka Twaina i wizerunkiem Michaela Jacksona. Ten artystyczny komentarz umieścił artysta na foli, którą w tych latach (obok płócien i papierów) stosował jako podłoże do swoich obrazów. O tych kompozycjach pisał Mariusz Rosiak: [...] redukcja środków artystycznych nie po raz pierwszy w dziejach sztuki przyniosła efekt zdumiewający osiągniętym wyrazem. Te malowane właściwie szerokimi pociągnięciami pędzla rysunki na folii i na papierze – z reguły dużych formatów, czasem nawet wykraczających poza charakterystyczne dla Markowskiego formaty płócien – uderzają nie tylko pozorną skromnością użytych środków, nie tylko zwięzłą i ekscentryczną formą, w której pobrzmiewa nuta posępnej groteski, ale przede wszystkim totalnym zaangażowaniem w kreowanie tej wizji świata, której Markowski jest wierny od początku. Temperatura pracy nad obrazem czy nad rysunkiem osiąga swoje apogeum. Wizja staje się summą. (Eugeniusz Markowski. Malarstwo, Galeria Sztuki Współczesnej, Sandomierz, 1996)
Eugeniusz Markowski (Warszawa 8 XI 1912 - Warszawa 24 II 2007) studiował w warszawskiej ASP, dyplom u prof. Tadeusza Pruszkowskiego uzyskał w 1939. Brał udział w kampanii wrześniowej i obronie Warszawy. W latach 1940-1950 przebywał we Włoszech, gdzie związał się z grupą Libera Associazione Arti Figurative i z Art Club w Rzymie. Zajmował się też projektowaniem scenografii dla rzymskiego Teatro delle Arti. Był dziennikarzem i dyplomatą we Włoszech i Kanadzie (1945-1955). Po powrocie do kraju był dyrektorem Biura Współpracy Kulturalnej z Zagranicą Ministerstwa Kultury i Sztuki (1960-1969), następnie wykładowcą i profesorem ASP w Warszawie (1969-1984). Współ-pracował jako scenograf z Operą Gdańską i teatrami warszawskimi. W 1963 reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo, miał kilka wystaw indywidualnych. Jego ekspresyjny styl malowania, bezpośredniość i pewna rubaszność figuratywnych przedstawień walk i zmagań spowodowały, że w latach 80. uznano go za prekursora „nowodzikich".
