Buzdygan bojowy pułkownika lub rotmistrza kawalerii z okresu staropolskiego

stal; dł. 63 m.
Polska lub Turcja; 4 ćw. XVII w. lub I poł. XVIII w.
Głowica o sześciu piórach osadzona na długim trzonie, bez nakładanych detali i drewnianego uchwytu (czyli jest to buzdygan bojowy); powierzchnia pokryta trawionym ornamentem arabeskowo-roślinnym.
Widoczne przetarcia ornamentów od wieloletniego użytkowania, ślady uderzeń.
Buzdygan to insygnium władzy dowódcy pułku lub roty. Ten egzemplarz kształtem zbliżony jest do buzdyganu wojsk radziwiłłowskich (por. zbiory Muzeum Wojska w Warszawie).
Obiekt bardzo rzadki: większość zachowanych buzdyganów znajduje się w kolekcjach muzealnych.