Martha MULAWA (1973), Incitatus; 2022/2022

Brąz na podstawie z trawertynu; 34 x 30 x 15 cm brąz: 26 x 24 x 15 cm
Edycja: 5/8
Sygn.: Mulawa 5/8

Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Form Przemysłowych. Stypendystka w Vysoká škola uměleckoprůmyslová v Praze oraz l’École des beaux-arts de Toulouse. Laureatka wielu konkursów wzorniczych. Krakowska artystka, wyrosła z puławskich korzeni, zakochana w Tatrach. Ostatnio tworzy głównie rzeźby i instalacje, wcześniej autorka wyjątkowych batików - dzieł sztuki ożywianych światłem. Jako inicjatorka i organizatorka przedsięwzięć artystycznych chętnie dzieli się swoją pasją z odbiorcami, angażując z łatwością do wspólnej kreatywności kolejnych uczestników i współtwórców takich projektów, jak np. „Zainspirowani Szukalskim” uczestniczyła też w dwóch edycjach Festiwalu Góry Literatury, organizowanym przez Fundację Olgi Tokarczuk. Inspiruje się zwykle głęboko i wielopoziomowo odczuwaną naturą, co można dostrzec w większości prac artystki. W projektach artystycznych łączy rzeźbę, instalacje, batik bądź obraz z muzyką, mappingiem, światłem i tańcem. Dzieła Marthy Mulawy są także szeroko doceniane i wykorzystywane w sztuce użytkowej. Swoje prace prezentowała na ponad sześćdziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych, między innymi: Mulawa – Mitoraj w Muzeum Magicznego Realizmu „Ochorowiczówka” w Wiśle. Jej prace trafiły do kolekcji prywatnych w kraju i za granicą.

Twórczość rzeźbiarska Marthy Mulawy pokazuje łatwość, z jaką dostrzega ona wokół siebie materiał na potencjalne dzieła sztuki, co świadczy niewątpliwie o przebogatej wyobraźni artystki, wyczulonej na występujące w przyrodzie formy, gdzie wszystko dodatkowo nasycone jest przepływającym pięknem, dostrzeganym nawet w brzydocie nadgryzionego przez destrukcję czy korniki drewna. Zasadniczo większość obiektów to konglomerat wynalezionych w otoczeniu form naturalnych, uzupełnionych o antropomorfizujące elementy, nadające ostatecznemu dziełu zupełnie nowego znaczenia.

Incitatus ma swój wyjściowy status jako fragment chropowatego w strukturze pnia spróchniałego drzewa, do którego artystka podążając za formą stworzoną przez naturę dodała fragmentarycznie nozdrza i oko, tworząc jasne nawiązanie do często wykorzystywanej w ikonografii efektownej bryły, jaką jest końska głowa. Całość daje się interpretować np. jako głowa apokaliptycznego zwierzęcia, które poprzez rozedrganą, prawie ażurową fakturę sugeruje pochodzenie z nadprzyrodzonego świata.