Opis
Brąz, 63,5 x 50 x 56 cm
Sygnowany: J. Gabowicz; na podstawie: ODLEW. BR: ŁOPIEŃSKICH - znak stosowany przy dużych rzeźbach lub mniejszych wykonanych dla autora
Wystawiany i reprodukowany:
Bracia Łopieńscy. Polska sztuka dekoracyjna XIX-XX w., Muzeum Okręgowe w Koninie 9.10.2010 - 28.02.2011, Muzeum Miedzi w Legnicy, 11.03.2011 - 03.06.2011, kat. il. s. 20
Bracia Łopieńscy. Tytani warszawskiego brązownictwa, Muzeum Historycznego m.st. Warszawy, 17.07.2013 - 11.11.2013, kat. poz. 10
Józef Mojżesz GABOWICZ
1862 Kolno - 1939 Warszawa
Rzeźbiarz. Pochodził z ubogiej rodziny. Dzięki pomocy dr. Frenkla, który opłacał jego naukę, mógł uczyć się u L. Kucharzewskiego i W. Gersona. Studiował w warszawskiej Klasie Rysunkowej i - jako wolny słuchacz, stypendysta H. Wawelberga - w Cesarskiej Akademii Sztuk w Petersburgu (1885-1895). Później wyjechał do Paryża, gdzie kształcił się pod kierunkiem A. Rodina i J. Thomasa. Debiutował na paryskich Salonach. Od 1901 mieszkał w Warszawie, pracując jako rytownik w zakładzie odlewniczym Braci Łopieńskich. Wystawiał swe prace m.in. w: Warszawie (także na pierwszej wystawie artystów żydowskich w 1911), Paryżu, Petersburgu, Kijowie i Mińsku. W 1910 Francja przyznała mu palmę oficerską Legii Honorowej za całokształt twórczości. Podczas I wojny światowej przebywał w Moskwie. W 1915 zorganizował tam wystawę na rzecz uchodźców polskich. Po powrocie do Warszawy wystawiał w ŻTKSP. Sztuka Gabowicza ukształtowała się pod wpływem dziewiętnastowiecznego naturalizmu i pozostała niezmieniona aż do końca. Ulubionymi tematami artysty była sentymentalnie pokazana nędza i tragedia ludzka (Ostatnia kropla, Wieści zza morza) oraz motywy symboliczne (Żywa struna). Z powodzeniem uprawiał rzeźbę portretową (m.in. portrety H. Wawelberga, L. Zamenhofa, J. Blocha) i medalierstwo (np. medale portretowe i popiersie Elizy Orzeszkowej). Duża kolekcja jego rzeźb, ocalona z pracowni artysty, znajduje się obecnie w zbiorach Muzeum Żydowskiego Instytutu Historycznego.
