Wojciech Kossak, ŻOŁNIERSKA IDYLLA, 1911

sygn. p.d.: WOJCIECH KOSSAK | 1911 R.

Na odwrocie, centralnie, owalna pieczęć składu przyborów malarskich Róży Aleksandrowicz w Krakowie; poniżej nieczytelny napis kredką;

l.d.: nalepka z informacjami dotyczącymi artysty w języku czeskim;

p.g. nieczytelny numer.

Obraz należy do cyklu idylli żołnierskich – scenek z codziennego życia kawalerii. Dominującą grupę stanowią kompozycje z wojakami w towarzystwie młodych, wiejskich dziewcząt. Polskich żołnierzy Wojciech Kossak malował zarówno w mundurach współczesnych, jak i historycznych. Zawsze towarzyszył im koń, ulubiony motyw malarski artysty. Kossak swoją twórczością stworzył etos żołnierza polskiego – dzielnego i nieustraszonego w walce, oraz zawsze ciepło przyjmowanego pod strzechami. W ten sposób artysta, tworzący w czasach zaborów, realizował swoją misję narodową i niepodległościową. Żadna z malowanych przez niego panien nie odmawiała pomocy dzielnemu żołnierzowi. Obrazy te miały rozbudzać świadomość narodową i zachęcać do służby na chwałę wolnej Polski.

Prezentowany obraz podpisany został przez malarza wielkimi literami, co oznaczało, że uważał go za wybitnie udane dzieło. Niezaprzeczalnie Ułańskie zaloty są znakomitym przykładem wirtuozerii malarskiej Kossaka. Zachwycająca kompozycja jest autorską repliką Idylli żołnierskiej namalowanej w tym samym roku, którą reprodukowano na okładce 52. numeru Tygodnika Ilustrowanego z 1911.

Znakomite malarstwo Wojciecha Kossaka cieszyło się wielkim powodzeniem. Nic więc dziwnego, że artysta otrzymywał liczne zamówienia na wzbudzające zachwyt kompozycje i niejednokrotnie powielał je, zmieniając pewne szczegóły. Nasze Ułańskie zaloty są jednak dziełem wyjątkowym, a jego pojawienie się na rynku antykwarycznym stanowi gratkę dla kolekcjonerów malarstwa Wojciecha Kossaka. Oprócz prezentowanego obrazu, dotychczas znany jest tylko jeden, wspomniany powyżej, olej z „idyllicznym“ motywem.

Porównaj z:

– „Tygodnik Ilustrowany“, 1911, nr 52, okładka.

Wojciech Kossak (Paryż 1856 - Kraków 1942 ) – powszechnie znany malarz, postrzegany przede wszystkim jako świetny batalista. Syn i uczeń Juliusza Kossaka kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w Akademii monachijskiej oraz w Paryżu. W latach 1895-1902 przebywał głównie w Berlinie, pracując dla cesarza Wilhelma II. Wiele podróżował, m.in. do Hiszpanii i Egiptu, gdzie wykonywał szkice do zamierzonych panoram. W późniejszych latach kilkakrotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych wykonując zamówienia portretowe. W 1913 był mianowany profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W latach I wojny światowej pełnił służbę wojskową. Był współautorem panoram: „Racławice” (1893-1894), „Berezyna” (1895-1896), „Bitwa pod piramidami” (1901) oraz szkiców do niezrealizowanej „Somosierry” (1900). Z temperamentem i swobodą tworzył szeroko malowane, dynamiczne sceny batalistyczne, historyczne, rodzajowe oraz liczne portrety. Z upodobaniem malował konie. Jego obrazy, gloryfikujące dawne i współczesne artyście polskie wojsko i bohaterstwo żołnierzy, trafiały do patriotycznych uczuć odbiorców i cieszyły się ogromna popularnością.