Władysław Jarocki, STUDIUM GÓRALA IV, przed 1914

70,0 x 70,3cm - olej, tektura sygn. l.d.: Wład. Jarocki

Na odwrocie:

– l.g. nalepka Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych

(pieczęć, druk, tusz): 25920 Autor Jarocki Władysław | Tytuł Studyum górala IV. Rodzaj dzieła olejny | Cena 250 Własność Data nadesłania 14/II 1914;

– obok nalepka (druk, tusz): [...] Sztuk [Pięknych] w Częstoc[h]owie.| No 3 | Autor Jar[oc]ki Władysław | Adres [Kra]ków – Romanowicza 9. | Tytuł dzieła Studyum górala IV. | Cena rbl 250 | Adres, pod którym dzieło po ukończeniu Wystawy ma być odesłane;

– poniżej nalepka (druk): T.Z.S.P. | 11 | 1914.

 

W marcu 1914 r. w warszawskiej Zachęcie miała miejsce wystawa obrazów Jarockiego. Jednym z dzieł na niej prezentowanych było powyższe Studium górala IV.

 

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Władysław Jarocki, po ukończeniu Wydziału Architektury Politechniki Lwowskiej, kształcił się - w latach 1902-1906 - w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Mehoffera i Leona Wyczółkowskiego. W 1906 uzupełniał studia w Académie Julian w Paryżu. Od 1904 wraz z Fryderykiem Pautschem
i Kazimierzem Sichulskim wielokrotnie wyjeżdżał na Huculszczyznę, Podole i Ukrainę. Podróżował na Krym i w 1907 na Kaukaz. W 1911 i 1912 był we Włoszech jako stypendysta austriackiego Ministerstwa Oświaty. Po 1911 stale jeździł na Podhale do Chochołowa, Witowa i Poronina. W latach 1915-1916 służył w wojsku austriackim. Po wojnie w latach 1920-1921 prowadził kursy rysunku na Politechnice oraz w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego we Lwowie. W 1921 został mianowany profesorem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie następnie pełnił funkcję dziekana wydziału malarstwa i rzeźby, a w 1933-1935 prorektora. Od 1909 należał do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka“, od 1910 był członkiem wiedeńskiej „Secesji“. W okresie międzywojennym był jednym z wybitniejszych animatorów polskiego życia artystycznego; w latach 1924-1934 naczelnym redaktorem pisma „Sztuki Piękne“, 1927-1934 prezesem krakowskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Wiele wystawiał, organizował pokazy sztuki polskiej za granicą, m.in. na XII Biennale w Wenecji w 1902, wystawy TOOSPO, wystawy w Carnegie Institute w USA. Malował pejzaże, portrety, a przede wszystkim sceny rodzajowe inspirowane folklorem Huculszczyzny
i Podhala. W tych kompozycjach, wyróżniających się dekoracyjnością formy i koloru, nawiązywał zarówno do młodopolskiej, krakowskiej szkoły malarstwa dekoracyjnego, jak i do ludowego zdobnictwa i malarstwa na szkle. Zajmował się także grafiką, ilustratorstwem i scenografią teatralną.