sygn. p.d.: Mikuliczyn 1890 | S. DĘBICKI
Proweniencja: zbiory rodzinne.
Lubił malować dzieci, umiał odczuwać ich duszę, rozumieć odrębny świat ich zainteresowań.
Feliks Kopera, Dzieje malarstwa w Polsce XIX i XX wieku, Kraków 1929, s. 526
Po studiach w Wiedniu, Krakowie i Monachium Dębicki około roku 1885 wrócił do Kołomyi. Zanim wyruszył na kolejne studia – do Paryża, spędził kilka lat w tym mieście, gdzie istniała dość liczna kolonia artystów-malarzy. Dębicki podjął pracę jako nauczyciel w Szkole Przemysłu Ceramicznego (1886-1890). W tym okresie często wyjeżdżał do pobliskich miasteczek i wsi huculskich – Stryja, Gwoźdźca, Delatyna, Mikuliczyna, Żabiego, Tyszkowców. Podczas swych wycieczek, poznając bogactwo kultury huculskiej, wykonał wiele szkiców i notatek rysunkowych, a także – oferowane dzieło. Mały Hucuł był dla artysty zapewne obrazem ważnym, gdyż do końca życia nie opuścił jego pracowni, zaś do chwili obecnej pozostawał w kolekcji rodzinnej. Obraz niewątpliwie był wysoko oceniony przez współczesnych, gdyż był on reprodukowany w jubileuszowym albumie „Sztuki“, dziś jest uznany za jedno z najważniejszych dzieł w oeuvre artysty.
Obraz wzmiankowany i reprodukowany w:
– Zofia i Tadeusz Z. Bednarscy, Krakowskim szlakiem Stanisława Dębickiego, Oficyna Wydawniczo-Drukarska „Secesja“, Kraków 2009, s. 55, 136-137, il. 78;
– Tadeusz Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo polskie, t. II, wyd. Ossolineum, Wrocław-Kraków 1960, s. 305-306, il. 208;
– Sztuka 1897-1922, Kraków [1922], il. s. nlb.;
– Piotr Łukaszewicz, Stanisław M. Dębicki, [w:] Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających: malarze, rzeźbiarze, graficy, T II, Wrocław 1975, s. 46.
Stanisław Dębicki (Lubaczów 1866 - Kraków 1924) - malarz, rysownik, ilustrator - studia malarskie rozpoczął u Ch. Griepenkerla w Akademii wiedeńskiej (1881-1884), następnie kształcił się pod kierunkiem W. Łuszczkiewicza w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, później ponownie w Wiedniu, a w 1884 u A. Wagnera w Akademii i prywatnie u P. Nauena w Monachium. Po powrocie do kraju przez kilka lat pracował jako nauczyciel w Szkole Przemysłu Ceramicznego w Kołomyji (1886-1890). W tym okresie często wyjeżdżał do pobliskich miasteczek i wsi huculskich – Delatyna, Mikuliczyna, Żabiego, Tyszkowców – gdzie wykonywał wiele szkiców i notatek rysunkowych. W latach 1890-1891 był w Paryżu i uczęszczał jeszcze do Académie Colarossi. Później zamieszkał na stałe we Lwowie, skąd w 1909 przeniósł się do Krakowa, by objąć katedrę malarstwa dekoracyjnego w Akademii Sztuk Pięknych. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, wiedeńskiej „Secesji”, Związku Polskich Artystów Plastyków i TPSP we Lwowie. Malował olejno, akwarelą i pastelem tworząc pejzaże i portrety (w tym wiele portretów dziecięcych) i przede wszystkim, sceny rodzajowe z życia Hucułów i galicyjskich Żydów. Zajmował się malarstwem dekoracyjnym, ilustratorstwem i różnymi dziedzinami sztuki użytkowej, sporadycznie także scenografią i rzeźbą.
Twórczość artysty przypomniała jedyna duża wystawa monograficzna urządzona w Muzeum Śląskim (obecnie Narodowym) we Wrocławiu w roku 1966.
